Procesbegeleiders zijn een nomadenvolkje. We komen op onbekende plekken, ontmoeten onbekende mensen. Daar houden we van. Altijd een beetje op reis. Zelfs als we niet aan het werk zijn, bewegen we graag. Geert fietste het voorbije jaar tot Turkije. Liselotte trok deze zomer door Namibië. Marjan heeft haar busje ingericht en ‘Hetty’ genoemd. Adinda zwerft liefst door de bossen. En Toon is onze troubadour.
Binnen de werkuren trokken we de voorbije maanden onder meer naar Molenbeek, Nederhasselt, Lichtervelde. Ook voor 2022 – reisbeperkingen zijn aan ons niet zo goed besteed – ziet het routeplan er veelbelovend uit: in Oostende zullen we met cultuurwerkers werken aan hoffelijkheid, in Mechelen met ouderenverenigingen aan gastvrijheid, in Gent fietsen we van het ene lokale dienstencentrum naar het andere. Maar het zijn er meer, véél meer: de stations waar we zullen uitstappen, de adressen die we zullen opzoeken, de gebouwen waar we zullen binnengaan. Wie weet komen we ook wel bij jou langs?
Als we aankomen hebben we al een stuk van de weg afgelegd. Wie zullen we vandaag ontmoeten en waar hebben zij nu het meeste nood aan? Dat vragen we ons af op weg naar onze begeleiding van die dag. Dat helpt om meteen present te zijn, te verbinden met wie en wat nodig is en ervoor te zorgen dat elke mens zich welkom voelt. We zijn geoefend in het creëren van een thuisgevoel op verplaatsing.
De kunst van de nomade: voelen waar je bent, daarin thuiskomen en anderen verwelkomen.
Meer over ons
